Czy debranie sobie życia to odwaga??

Jak myślicie, czy odebranie sobie życia to odwaga, tchórzostwo a moze glupota lub jeszcze coś innego?

Czy i w tym wypadku wszystko "zależy" od okoliczności?
I czy można dyskutować i "ważyć" ciężar, który zmusza człowieka do takiej decyzji?
Czy np. zawód miłosny jest równie poważny co przykładowo: strata ukochanej osoby?

Ja mysle ze smobojstwo jest szybka ucieczka od problemu. Najprostszym wyjsciem z trudnej sytuacji.
Na pewno nie jest to decyzja latwa do podjecia i prosta do zrealizowania, ale osoby ktore na wlasne zyczenie odbieraja sobie zycie sa dla mnie egoistami. Nie pomysla co beda czuc ich bliscy, ze ktos inny bedzie przez nich cierpial.

mój brat popełnił samobojstwo był silnym czlowiekiem wiele zniósł ale nerwy wedłu mnie tez tutaj maja najwiekszy udział zalamanie alkohol i inne rzeczy jeszcze wiecej pchaja w tym kierunku nerwy sa zszargane alkohol jeszcze dobija człowiek przestaje mysles racjonalnie według mnie samobujstwo to odwaga i to wielka ale kazdy ma swoje zdanie na ten temat nigdy to nie jest to samo poniewaz kazdy człowiek jest inny inaczej mysli i czuje ....temat bardzo delikatny i pogmatwany w realistycznym świecie XXI wieku

Głupota....głupota i jeszcze raz głupota......
Nie wspominając o egoiźmie...

Według mnie to też egoizm choć Ci ludzie odbierają to pewnie inaczej! Niektórzy z nich popełniając samobójstwo uważają że w ten sposób uwalniają swoich bliskich od swojej osoby i że tak będzie dla nich najlepiej!
Ciężki temat a takich ludzi nie rozumiem muszą być słabi psychicznie skoro nie potrafią poradzić sobie z problemami i wybierają najgorsze rozwiązanie z możliwych śmierć od której nie ma już odwrotu!

Nieznajoma napisał:mój brat popełnił samobojstwo był silnym czlowiekiem wiele zniósł ale nerwy wedłu mnie tez tutaj maja najwiekszy udział zalamanie alkohol i inne rzeczy jeszcze wiecej pchaja w tym kierunku nerwy sa zszargane alkohol jeszcze dobija człowiek przestaje mysles racjonalnie według mnie samobujstwo to odwaga i to wielka ale kazdy ma swoje zdanie na ten temat nigdy to nie jest to samo poniewaz kazdy człowiek jest inny inaczej mysli i czuje ....temat bardzo delikatny i pogmatwany w realistycznym świecie XXI wieku

Ja uwazam natomiast ze bohaterem jest osoba, ktora robi cos bezwarunkowego i spontanicznego dla dobra ogolu lub innej osoby.

Dla mnie to niestety egoizm i tchorzostwo

Nie patrzyłabym na tą sprawę w taki sposób.Myślę,że nie chodzi tu o odwagę,tchórzostwo czy egoizm.
Często jest to wołanie o pomoc,jedno z wyjść,pewnie nie najlepsze ale jakieś.Zwykle osoby myślace o samobójstwie wspominają o tym najbliższym,którzy to bagatelizują,a mogliby pomóc,wysłuchać.

Czy tego chcemy, czy nie, samobójstwo jest „awansem” - dureń zadający sobie śmierć przestaje być durniem.

Caroline napisał:Czy tego chcemy, czy nie, samobójstwo jest „awansem” - dureń zadający sobie śmierć przestaje być durniem.

wiesz według mnie to juz troszek przesadzilas sama nie wiesz w jakiej kiedys bedziesz sytułacji wiec "NIGDY NIE MÓW NIGDY"

to tylko cytat
zapomnialam dodac autora

Emil Cioran — Zeszyty 1957-1972 (13 stycznia 1968)

Caroline napisał:to tylko cytat
zapomnialam dodac autora

Emil Cioran — Zeszyty 1957-1972 (13 stycznia 1968)

mimo wszystko obrażliwym

Dla mnie samobójstwo to troche ucieczka w "najprostsze"nie bede czuł już bólu nie bede miał problemów nie beda musieli sie ze mna meczyc nie beda sie z e mnie nasmiewac i wiele innych nalezy stawiac temu czoła choć jest to trudne mytsle ze ogromna role mamy wtedy my!!!!!Przeciez widzimy najblizsza osobe widzimy jej zmiany i to my musimy czasem podjac pierwszy krok niestety czesto lekcewazymy pewne znaki zachowania a to bład .Jest jeszczev jedna sprawa samobójstwa czesto sa spowodowane chorobą schizofrenią to tez całkiem inna s[prawa ludzie tacy slysza głosy kontaktuja sie ze swoim wymyslonym swiatem i czesto widza i słuchaja rzeczy które istnieja tylko w ich głowie .To nadaje sie absolutnie do leczenia i nie mylicc ze ta choroba dotyka tylko ludzi starszych.NIE to choroba każdego
wieku!!!

Moja jedna z ukochanych klientek odebrała sobie życie..pozostawił ją mąż,dla młódki(do której ponoć na jakieś terapie jezdził)..winą za problemy wychowawcze z synem obarczył tylko ją(a gdzie byl tatuś?).Obiecał spłatę majatku(byli dosc bogaci) a potem robił wszystko by nie miała nic..Koleżanki(kilka też do mnie przychodziło)najpierw uczynne..ale potem miały juz dość..jej płaczu..jej telefonów..po prostu jej..Pojechała do lasu,zadzwoniła jeszcze do przyjaciółki sie pożegnać,zaparkowała na polance,weszła na samochód i ..powiesiła się na kolczatce(do smyczy):((( Ih..nie planowała tego...umówiona była u mnie na wizyty do końca roku..odebrała sobie życie w "andrzejki".Dzień wcześniej była i u mnie na wizycie..mówiła o problemach,ze ex ją zwodzi ..Była już zmęczona tym wszystkim..ale wierzyła ze będzie dobrze..musiało sie coś stać,ze nie wytrzymała..Strasznie mi jej brak..
Nie uważam ,ze samobójcy to egoiści..raczej ludzie wśród których się otaczają nimi są!Dopiero po takich tragediach zastanawiaja sie co zrobili by pomóc..szkoda ,ze za pozno..

gonialbn napisał:Nie patrzyłabym na tą sprawę w taki sposób.Myślę,że nie chodzi tu o odwagę,tchórzostwo czy egoizm.
Często jest to wołanie o pomoc,jedno z wyjść,pewnie nie najlepsze ale jakieś.Zwykle osoby myślace o samobójstwie wspominają o tym najbliższym,którzy to bagatelizują,a mogliby pomóc,wysłuchać.

Uważam tak samo!!!

Każda sytuacja jest inna, każdy człowiek jest inny, każdy problem jest inny...
Samobójcy dla mnie są odważnymi tchórzami. Myślę że podjąć decyzję o samobójstwie jest łatwo ale zrobic ostatni gest cholernie trudno.
Temat bardzo delikatny i można by pisać i pisać.

Ostatnio nasz przyjaciel odebral sobie zycie.
zgadzam sie z tym ze to wolanie o pomoc, niestety nikt juz nie pomoze.
czesto alkohol ma wplyw na taka decyzje

a inny nasz znajomy juz kilkakrotnie sie wieszal i za kazdym razem ktos go odcial na czas, w tym jego matka...

zawsze wchodza w gre problemy emocjonalne i
obojetnosc i samolubnosc otoczenia

Szkoda ze za pozno odczytujemy znaki wsakuzajce na to ze cos jest nie tak albo lekcewazymy je

Piec lat temu przezylam istny koszmar.
Mieszkalam sobie w domu z babcia i pewnego dnia a dokladniej 13go maja w piatek przyszlam po 16 tu godzinach pracy do domu i w skrucie napisze ze zastalam babcie moja w szafie...wiszaca.
Przezylam szok jakiego nie da sie opisac,straszliwa tragedie,bol przeszywajacy mnie na wskros.Malo nie stracilam zycia bo w szoku wybieglam na ulice wprost pod auto.Bardzo dlugo nie moglam sie pozbierac.
Dzis z perspektywy czasu zupelnie nie wiem co myslec o takich osobach.
Odwaga? trzeba ja miec napewno i to cholernie duza i to zwlaszcza w takich przypadkach,bo zeby np.nalykac sie tabletek to mysle ze takiej duzej nie potrzeba.
Glupota? tak jest to glupota,straszna nawet bym powiedziala bo z kazdego problemu przeciez jest jakies wyjscie.
Tchurzostwo ogromne,no bo tak przeciez lepiej isc na latwizne i sie wiuchnac niz sprobowac powalczyc.
Jednak wydaje mi sie ze jest to rowniez niezwykla tragedia dla takiej osoby,przeciez postanowic skonczyc ze swoim zyciem nie jest chyba tak latwo,jak strasznie wtedy musza cierpiec zeby postawic na tak drastyczny krok.
Ja moja babcie poniekat rozumie bo skoro jej bylo tak bardzo bardzo zle to moze lepiej jej jest teraz jednak jestem na nia tak okropnie zla,zla ze nie pomyslala wogole o mnie.Na co ona liczyla ze jak mieszkala tylko ze mna to niby kto ja mial znalezc?
Piszac to,wszystko do mnie wraca,mam metlik w glowie,tysiac pytan bez odpowiedzi i obwiniam sie o jej smierc jak i reszta mojej rodziny.Jednak musze byc twarda,nic juz nie da sie zmienic,czasu cofnac a zyc trzeba dalej.
Tak wybrala,planowala to od dawna wiec byla tego swiadoma.
Jednak mysle ze wszyscy co popelniaja samobojstwa sa nieslychanie samolobni,bez wzgledu na to co ich do tego sklania.
No i poplakalam sie....ale przejdzie szybko,bo musi.

MiC

Ja też MiC

Kochane moje.

M&C oj przeżyłaś swoje

MiC

Fakt przezylam ale musialam sie pozbierac i dziekuje za taki twardy charakter bo wiem ze gdyby to byl ktokolwiek inny z mojej rodziny to nie bylo by tak latwo a wrecz bylo by tragicznie.

Dziekuje za wszystkie przytulaczki.
Jestescie Kochane

Odebranie sobie życia to według mnie i odwaga w pewnym sensie, tchórzostwo na pewno też, głupota również, ale przede wszystkim bezsilność tego człowieka, na tyle duża by go popchnęła do odebrania sobie życia! Być może prosił o pomoc??? Może nie wprost, a nikt go nie słuchał???? Nie wolno nam oceniać takich ludzi, ani nie wolno oceniać motywów, które ich kierowały do takiego czynu!!Ja nie jestem w stanie oceniać ludzi którzy popełnili samobójstwo, ponieważ nie wiem jak sama bym się zachowała w pewnych sytuacjach życiowych; Dziewczyny bardzo Wam współczuje takich przeżyć, to wielka tragedia :( Myślę jednak, że nie warto analizować, czy taki czyn to głupota, tchórzostwo, odwaga czy coś tam innego - jeśli to był ktoś nam bliski, to tym bardziej nie oceniajmy, po prostu wspominajmy tę osobę z jej najlepszych momentów życia!

Nieznajoma napisał:

oj to mialo byc do M i C ale inny gif wiec jeszcze raz

pestka napisał:Odebranie sobie życia to według mnie i odwaga w pewnym sensie, tchórzostwo na pewno też, głupota również, ale przede wszystkim bezsilność tego człowieka, na tyle duża by go popchnęła do odebrania sobie życia! Być może prosił o pomoc??? Może nie wprost, a nikt go nie słuchał???? Nie wolno nam oceniać takich ludzi, ani nie wolno oceniać motywów, które ich kierowały do takiego czynu!!Ja nie jestem w stanie oceniać ludzi którzy popełnili samobójstwo, ponieważ nie wiem jak sama bym się zachowała w pewnych sytuacjach życiowych; Dziewczyny bardzo Wam współczuje takich przeżyć, to wielka tragedia :( Myślę jednak, że nie warto analizować, czy taki czyn to głupota, tchórzostwo, odwaga czy coś tam innego - jeśli to był ktoś nam bliski, to tym bardziej nie oceniajmy, po prostu wspominajmy tę osobę z jej najlepszych momentów życia!

MADZRZE NAPISACNE

M i C

pestka bardzo mądrze i ładnie to ujełaś!!!!

Dziękuję

Głupota!!Bóg daje nam życie i decyduje kiedy mamy odejsć,życie jest za piękne by sobie je odbierać,czasy cieżkie ,ale życie jedne i patrząc na mojego synka i drugiego w brzuszku to WARTO ŻYĆ!!!

jak przeczytałam ten post to mnie ciarki przeszyły....
Jak pracowałam w moim zespole (5osobowym) w którym byliśmy naprawdę zżyci był chłopak który miał problemy z żoną-bardzo ją kochał a ona jak mówił była okropna mieli synka wtedy miał 6 czy 7 lat w każdym razie pewnego razu pojechałam z nim na targi prawie cały dzień narzekał i mówił że ma już wszystkiego dość że najlepiej byłoby skończyć ze sobą itd. mówię wam co ja nie mówiłam żeby nic sobie nie zrobił żeby tak nie myślał że ma synka dla którego musi żyć widziałam że trochę mu to pomogło ale bałam się powiedziałam mojej koleżance ona też z nim duuuużo rozmawiała. Nawet powiedziałyśmy żeby się rozwiódł... myślałyśmy że posłuchał. To był początek tygodnia w piątek pamiętam jak dziś rano w drodze do pracy zadzwonił do mnie drugi kolega z informacją że nasz kolega się powiesił!!!!!!!!!!!!! mało wypadku nie spowodowałam jak to usłyszałam... W pracy szef jak mnie zobaqczył to powiedział żebym pojechała do domu bo wyglądam tragicznie a czułam się... nie chciałabym tego przeżyć tego drugi raz i te wyrzuty sumienia że nie mu nie pomogłam tylko teraz jak myślę to nie miałam jak zrobiłam wszystko co mogłam ale i tak za mało..
Na szczęście przeżył ale najgorsze jest to że znalazł go jego mały syn.... Nawet nie chcę myśleć jak to się odbiło na jego psychice.... Jeszcze gdy kolegaa był w szpitalu zadzwoniłam do niego i opierdzieliłam na czym świat stoi wtedy mi powiedział że nie wie jak to się stało coś kazało mu iść na strych wziąść sznurek i się powiesić nie myślał już co będzie później... Nie chciał tego zrobić ale nie mógł się "oprzeć" tym głosom!!!
Więc nie wiem co to jest czy tchórzostwo czy bezsilność wołanie o pomoc czy choroba...

W tym momencie to chybapodatnosc na wolanie sil pozaziemskich.

Marzena napisał:jak przeczytałam ten post to mnie ciarki przeszyły....
Jak pracowałam w moim zespole (5osobowym) w którym byliśmy naprawdę zżyci był chłopak który miał problemy z żoną-bardzo ją kochał a ona jak mówił była okropna mieli synka wtedy miał 6 czy 7 lat w każdym razie pewnego razu pojechałam z nim na targi prawie cały dzień narzekał i mówił że ma już wszystkiego dość że najlepiej byłoby skończyć ze sobą itd. mówię wam co ja nie mówiłam żeby nic sobie nie zrobił żeby tak nie myślał że ma synka dla którego musi żyć widziałam że trochę mu to pomogło ale bałam się powiedziałam mojej koleżance ona też z nim duuuużo rozmawiała. Nawet powiedziałyśmy żeby się rozwiódł... myślałyśmy że posłuchał. To był początek tygodnia w piątek pamiętam jak dziś rano w drodze do pracy zadzwonił do mnie drugi kolega z informacją że nasz kolega się powiesił!!!!!!!!!!!!! mało wypadku nie spowodowałam jak to usłyszałam... W pracy szef jak mnie zobaqczył to powiedział żebym pojechała do domu bo wyglądam tragicznie a czułam się... nie chciałabym tego przeżyć tego drugi raz i te wyrzuty sumienia że nie mu nie pomogłam tylko teraz jak myślę to nie miałam jak zrobiłam wszystko co mogłam ale i tak za mało..
Na szczęście przeżył ale najgorsze jest to że znalazł go jego mały syn.... Nawet nie chcę myśleć jak to się odbiło na jego psychice.... Jeszcze gdy kolegaa był w szpitalu zadzwoniłam do niego i opierdzieliłam na czym świat stoi wtedy mi powiedział że nie wie jak to się stało coś kazało mu iść na strych wziąść sznurek i się powiesić nie myślał już co będzie później... Nie chciał tego zrobić ale nie mógł się "oprzeć" tym głosom!!!
Więc nie wiem co to jest czy tchórzostwo czy bezsilność wołanie o pomoc czy choroba...

Dokładnie dobrze ujęte człowiek który pcha się do takiego czynu jest jak dla mnie niezrównoważony psychicznie i uważam że taka osoba bo jest ona chora powinna być objęta opieką psychologiczna naprawde na długie lata....A u nas jakieś dziwne wymysły że nie pójdą do psychologa bo się z nich będą śmiać

temat jest bardzo delikatny i ciezko tak naprawde stwierdzic co by było gdyby tak naprawde nie jestesmy w stanie nikomu pomóc jesli dana osoba nie oczekuje pomocy albo poprostu sama dązy di upragnionego celu

Nieznajoma napisał:temat jest bardzo delikatny i ciezko tak naprawde stwierdzic co by było gdyby tak naprawde nie jestesmy w stanie nikomu pomóc jesli dana osoba nie oczekuje pomocy albo poprostu sama dązy di upragnionego celu

Dokladnie tak temat naprawde delikatny.
I mozna by wiele pisac ale po co tak naprawde? przeciez gdybanie nie ma sensu a tym bardziej wracanie do tych tragicznych przezyc.
Fajnie sie pisze tylko komus kto nigdy nie przezyl takiej tragedii.

Mama i corcia napisał:

Nieznajoma napisał:temat jest bardzo delikatny i ciezko tak naprawde stwierdzic co by było gdyby tak naprawde nie jestesmy w stanie nikomu pomóc jesli dana osoba nie oczekuje pomocy albo poprostu sama dązy di upragnionego celu

Dokladnie tak temat naprawde delikatny.
I mozna by wiele pisac ale po co tak naprawde? przeciez gdybanie nie ma sensu a tym bardziej wracanie do tych tragicznych przezyc.
Fajnie sie pisze tylko komus kto nigdy nie przezyl takiej tragedii.

Zgadzam się z Wami dziewczyny!

Spotkałam się niestety z problemem samobójstwa wielokrotnie - prywatnie i zawodowo.
W pracy wiadomo - ludzie pod wpływem choroby nie kontrolują często swoich zachowań, głosy każą, to skaczą z wieżowca, albo w depresji, kiedy widać tylko te ciemna stronę życia, wyjście wydaje się być oczywiste...
Nad tym nie ma co dyskutować, to trzeba leczyć, żadne tłumaczenia nic tu nie pomogą. Dopóki leki nie zadziałają, trzeba po prostu bardzo takiego człowieka pilnować, żeby nie zrealizował swoich planów.
Inna sprawa to samobójstwo w afekcie, pod wpływem jakiegoś wydarzenia. Nigdy nie rozważałam takich zachowań w kategoriach głupoty czy egoizmu. Zawsze zastanawiałam się, jak człowiek musi być zdesperowany, nie widzieć znikąd pomocy, żeby targnąć się na własne życie. Jaka to musi być ogromna bezradność wobec problemu, który go dotknął...
A tak z ręką na sercu ...jesteście pewne, że nigdy nic takiego nie przyszłoby Wam do głowy?
Ja sądzę, że np. gdybym straciła moją rodzinę (tfu, tfu, tfu!!!) to byłoby pierwsze, co przyszłoby mi do głowy - żeby do nich dołączyć, bo sens mojego życia przestałby istnieć...

Ale mnie wzruszyłaś rumianku W opisanej sytuacji też bym o tym pomyślała.

Rumianku jestes bardzo mądrym człowiekiem i Nie Złą Mamą oczywiście.

Dziewczyny ja przeżyłam załamanie nerwowe i depresję, zapewniam że nikt kto tego nie doznał, nie ma pojęcia co się dzieje w głowie. Od tamtego czasu nigdy, kiedy usłyszę że ktoś popełnił samobójstwo nie dziwię się. Wtedy tylko pozostaje współczuć że nikt takiemu człowiekowi nie był w stanie pomóc.

Czesto tacy ludzie nawet nie chca pomocy. Maja z gory ustalone co chca ze soba zrobic i koniec. Mysle ze jesli ktos nie ceni danego mu daru-ZYCIA- nie jest wart naszych lez.
A podobno ksieza nie chca chowac osob ktore odebraly sobie zycie. Slyszalyscie o tym?

Caroline napisał:Czesto tacy ludzie nawet nie chca pomocy. Maja z gory ustalone co chca ze soba zrobic i koniec. Mysle ze jesli ktos nie ceni danego mu daru-ZYCIA- nie jest wart naszych lez.
A podobno ksieza nie chca chowac osob ktore odebraly sobie zycie. Slyszalyscie o tym?

po pierwsze nie chca ale jak tylko zobacza kase to jezor po pas i juz nie ma problemu mój brat zostal pochowany normalnie bez problemów i nie uslyszelismy nic ze słowa księdza o czyms takim po drugie sa 2 róznice jesli ktos ma to ustalone to to robi nie mówiac nikomu ale jesli ktos mówi o tym otwarcie to oznacza ze szuka pomocy i che zyc ... co do łez zostawie to bez komentarza

Nie slyszalam nic o tym, ze ksieza nie chca chowac ludzi, ktorzy popelnili samobojstwo, ale moge sobie to wyobrazic, bo religia chrzescijanska zabrania popelniania samobojstw.

Ale jak pisze nieznajoma, kasa czyni cuda - przede wszystkim u ksiezy

Caroline napisał:A podobno ksieza nie chca chowac osob ktore odebraly sobie zycie. Slyszalyscie o tym?

Byłam nawet na pogrzebie znajomej, gdzie ksiądz najpierw pogrzebał niepoświęconą trumnę z jej ciałem, a dopiero mszę odprawił

Już po raz któryś się zastanawiam nad tym i jakoś nie potrafię przeważyć szali na którąkolwiek ze stron...
A naszło mnie znowu ,bo wczoraj klatkę obok mnie powiesił się młody chłopak-jakieś 20-22lata(chyba).To już kolejny ze znajomych,który wybrał właśnie takie wyjście.To jest straszne!!Nie potrafię sobie nawet wyobrazić co przeżywa jego mama tym bardziej,że był jedynakiem. Ona chuchała,dmuchała na niego,raczej niczego mu nie brakowało-przynajmniej z rzeczy finansowych,bo jak tam było naprawdę to nie bardzo wiem a tu takie coś...i to przed Dniem Wszystkich Świętych!...Współczuję tej kobiecie bardzo,bo nie ma chyba nic tragiczniejszego dla matki jak pochować własne dziecko.
Jestem ciekawa czy któraś/któryś z Was jest się w stanie 100% określić po którejś ze stron

Armelia nie tak dawno był poruszany ten sam wątek przez Nieznajomą

[Only admins are allowed to see this link]
znalazłam ;)

przez naszą Nić jednak poruszany
A ja sądze że 2w1 i to i to ...